Rozdział 10

     Wciąż tkwiłam w tym samym, przyprawiającym o ból głowy, miejscu. Już nie rozpaczałam, teraz byłam wściekła. Wściekła na siebie. Jak mogłam nie zauważyć, że mój ukochany znikł, a jego miejsce zajął wróg. Przecież wszędzie rozpoznałabym Wiktora. Jego uśmiech, głos, dotyk, ale przede wszystkim oczy. Jego bursztynowe spojrzenie, tak ciepłe, troskliwe i pełne miłości. Te lśniące iskierki, które zdradzały, że się uśmiecha. Ten błysk, kiedy wpadał na kolejny szalony pomysł lub po prostu mówił mi, że mnie kocha.

     Tak, byłam wściekła. Zastanawiałam się, czy Artur jest aż tak dobrym aktorem, czy może po prostu moja miłość wcale nie jest tak silna jak myślałam? Zawahałam się na chwilę, ale zaraz się skarciłam za to.

     Nie, to niedorzeczne. Oczywiście, że jest silna. Przecież ja kocham go ponad wszystko inne. Ponad własne życie. On jest moim spełnieniem marzeń, ostoją, rajem na ziemi. Jest moim życiem. Na litość Boską, przecież mamy się pobrać! Gdy tylko to wszystko się skończy, udowodnię mu to, pokażę moją miłość, mojemu Aniołowi. 

     Spojrzałam na swoją lewą dłoń, na pierścionek. Tylko on dodawał mi w tej chwili nadziei, był jak obietnica lepszego jutra i tylko on trzymał mnie jeszcze przy zdrowych zmysłach. Inaczej już dawno bym oszalała. A może już to zrobiłam? Jedno jest pewne. Musiałam się stad wydostać i to jak najszybciej.

     Krążyłam po pokoju w tę i z powrotem, próbując wykrzesać z siebie, choć odrobinę mocy, która pomogłaby mi się stąd wydostać. Ale chyba nie byłam wystarczająco zdeterminowana, bo nic się nie działo. Zawsze potrzebowałam do tego jakiegoś bodźca. No, ale do prawdy, czy porwanie, uwięzienie i grożenie zarówno mi, jak i miłości mojego życia, nie jest wystarczającą motywacją? W takim razie, co jest?

     Już dawno wydeptałam ścieżkę w podłodze, co raz bardziej wściekając się na siebie. Dlaczego muszę być taka bezużyteczna?! I jak niby mam uratować świat, skoro nawet siebie nie potrafię?

- Tęskniłaś? – na dźwięk tego głosu, aż podskoczyłam, Artur zaśmiał się. Pojawił się w pokoju znikąd i jak zwykle bez ostrzeżenia. Odwróciłam się w jego stronę. Leżał wygodnie rozłożony na łóżku i uśmiechał się przepięknie.

- Czego chcesz? – spytałam chłodno i na powrót odwróciłam się do niego plecami.

- Oj, nie bądź taka. Chyba mi nie powiesz, że ci tutaj źle? – powiedział, teatralnie udając zdziwienie. Naprawdę był dobrym aktorem, ale kolejny raz nie dam mu się zwieść. Spojrzałam na niego przez ramię. Ah, gdyby tylko spojrzenie mogło zabijać. – No tak, wolałabyś widzieć kogoś innego na moim miejscu, prawda? – nie odpowiedziałam, więc wstał, podszedł do mnie i jedną ręką objął od tyłu w tali, a drugą zgarnął włosy na jedno ramię, odsłaniając moją szyję. Pochylił się i wyszeptał – Ja ci nie wystarczam? – zadrżałam. Ta zabawa sprawiała mu niewysłowioną przyjemność. Pocałował mnie w szyję. – Mogę zapewnić ci znacznie więcej wrażeń. Lepszych wrażeń – prawie mruczał jak kot.

- Nigdy nie będziesz lepszy niż on – warknęłam i wyrwałam się mu.

     Jednak byłam w pułapce, uwięziona pomiędzy dwoma ścianami i Arturem. Przeklęłam pod nosem i wcale się z tym nie kryłam. Powoli odwróciłam się w jego stronę. Uśmiechał się, jakby właśnie wygrał na loterii. Przystąpił krok do przodu, wpychając mnie w głąb kąta, aż moje dłonie natrafiły na ścianę, jeszcze jeden krok, a odległość dzieląca nas drastycznie zmalała.

- Naprawdę myślisz, że możesz ode mnie uciec? – zaśmiał się szyderczo. – Zresztą, dokąd byś poszła? Wiktor już ci nie pomoże, zadbałem o to – spojrzałam na niego niepewna jego słów, ale ten wzrok mówił wszystko.

- Kłamiesz – powiedziałam słabo, przerażona wizją, że mogłaby to być prawda.

- Ależ skąd. Twój kochaś w końcu się zjawił, a wtedy wpadł prosto w nasze ręce. Doprawdy myślałem, że jest mądrzejszy – cmoknął z dezaprobatą. Ale gdy tylko jego wzrok spoczął znów na mnie, z powrotem nabrał tej ostrości, szyderstwa i dziwnej nabożności. – Już go więcej nie zobaczysz – zaśmiał się, a we mnie coś pękło.

 Właśnie tego potrzebowałam. Odpowiedniego bodźca. Poczułam jak coś we mnie wzbiera, jakaś nieznana, a jednocześnie dziwnie bliska siła. Ze łzami w oczach, zacisnęłam dłonie w pięści i uderzyłam w ścianę, a ona zaczęła pękać.

- Co do… - zaczął Artur, a ja w tym samym momencie uderzyłam raz jeszcze i cały pokój rozsypał się niczym domek z kart. Ściany runęły z hukiem, w końcu odkrywając przede mną miejsce mojego pobytu. Podziemia. Znowu.

     Artur gotujący się z wściekłości, przystępował właśnie do kontrataku, jednak nie pozwoliłam mu na zrobienie czegokolwiek. Już dość. Zacisnęłam mocniej pięści, a kolejna fala mocy uderzyła właśnie w niego. Upadł na kolana nie mogąc złapać tchu, a mimo to wciąż uśmiechał się szyderczo. Poczułam jak po palcach zaczynają spływać mi krople krwi, tak mocno wbijałam paznokcie w dłoń. Dziwne nawet niczego nie poczułam. Z każda kroplą która spadła na ziemię, podziemiem wstrząsał dreszcz. A stało się tak kilka razy. Z ostatnią na ziemię padł także Artur.

     Nie obchodziło mnie, czy jest po prostu nieprzytomny czy może nie żyje. Ktoś taki jak on zasługiwał na śmierć. Odwróciłam się by uciec z tego miejsca, jednak przystanęłam na chwile przerażona własnymi myślami. Co się ze mną dzieje?! Przecież ja nigdy nie powiedziałabym czegoś takiego, nawet o największej gnidzie, a Artur zdecydowanie nią był. I gdyby jednak zginął, było by łatwiej, choć z pewnością jego miejsce zająłby ktoś inny. Ale ja nie byłam taka. Wróciłam więc do niego i sprawdziłam puls. Żył. W takim razie nie odczuwałam już wyrzutów sumienia.

     Zostawiłam go tam i ruszyłam jednym z wielu ciemnych korytarzy. Wyglądały jakby zostały wykopane przez kreta i powiększone tak, by mogli spokojnie przemieszczać się w nich ludzie. Były też wykonane pośród skał. Szłam przed siebie w poszukiwaniu wyjścia i Wiktora. Bo pomimo słów Artura, czułam że on wciąż żyje i jest gdzieś tutaj. Kompletnie nie miałam pojęcia gdzie go szukać, zdałam się więc na własne uczucia. Nie wiem też jak to możliwe, ale odnosiłam wrażenie, że z każdym następnym krokiem przybliżałam się do niego i czułam coraz wyraźniej. Jakby mnie wołał i podpowiadał którędy mam iść. Serce biło mi dwa razy szybciej, ale jakby dwoma różnymi tonami. Jak gdyby w mojej piersi nie znajdowało się jedno, lecz dwa serca. Moje i Wiktora.

     Kierując się więc nie instynktem, a uczuciem podążałam krętymi, podziemnymi korytarzami. Nagle przechodząc jednym z nich, poczułam że to gdzieś tu, jakby Wiktor krył się za którąś ze ścian. Oglądnęłam wszystko dookoła, ale tu nie było żadnych drzwi, przejść, niczego. Dotknęłam dłonią skały i przesunęłam po niej badając jej powierzchnię, aż nagle natrafiłam na jakieś wyżłobienie. Jakby na dziurkę od klucza. Zdziwiłam się, ale też i uśmiechnęłam lekko. Ukryte drzwi. Sprytne. Próbowałam wejść, do środka, ale oczywiście były zamknięte. Wciąż jednak byłam w bojowym nastroju, więc łatwo wygrzebałam z siebie kolejną cząstkę mocy. Cóż, wyglądało na to, że potrzebuję się jedynie wkurzyć, by móc ją wykorzystać. Dobrze wiedzieć. Uderzyłam pięścią w ścianę, a ta po raz kolejny zaczęła pękać i po chwili runęła ukazując mi wnętrze pomieszczenia, znacznie mniej przytulnego niż mój pokój.

     W środku był Wiktor. Siedział na podłodze i patrzył w dal nieprzytomnym wzrokiem. Podbiegłam do niego przerażona i padłam tuż obok na kolana. Wzięłam jego twarz w dłonie, zmuszając tym samym by spojrzał na mnie. I faktycznie spojrzał, ale tak nieobecnie jakby wcale mnie nie dostrzegał. Serce ścisnęło mi się na ten widok. Co oni mu zrobili?!

- Wiktor. Wiktor! Spójrz na mnie. To ja, Jagoda – poprosiłam łagodnie, łamiącym się głosem. Na dźwięk mojego imienia drgnął. W końcu patrzył i widział mnie.

- Jagoda? – głos ledwo wydobył mu się z gardła. W oczach stanęły mi łzy.

- Zaraz cię stąd zabiorę - rozglądnęłam się czy nikt nie nadchodzi, modląc się by w między czasie wpadł mi do głowy jakiś genialny pomysł ucieczki.

- Jagoda – powiedział Wiktor już całkowicie przytomnym głosem. Dopiero teraz naprawdę mnie rozpoznał. – Skąd się tu wzięłaś? Wszędzie cię szukałem!

- Wiem, to Artur…

- Artur?! – przerwał mi wściekły, ale po jego minie widać było, że się tego spodziewał.

- Tak, ale nim się już zajęłam – powiedziałam nieco zawstydzona tym co zrobiłam, a raczej co chciałam zrobić.

- Co, jak?

- Rozwaliłam kawałek podziemia – wzruszyłam ramionami. Jego wzrok wyrażał zarówno szok jak i podziw. Chwyciłam go za ręce, zmuszając tym samym do tego by wstał. – Musimy uciekać, zaraz tu pewnie będą.

- Chodź, wiem gdzie iść – chwycił moją dłoń i pociągnął do dziury w ścianie. Jednak najpierw przyciągnął mnie do siebie i przytulił tak mocno, że aż odebrało mi dech. – Myślałem, że cię straciłem – odetchnął z ulgą i pocałował z taką pasją, jakby za chwilę znów miał mnie stracić.

- Nigdy bym na to nie pozwoliła.

 Pocałował mnie raz jeszcze, po czym ruszyliśmy w poszukiwaniu wyjścia. Przez chwilę ciągnął mnie krętymi korytarzami, co rusz skręcając w inny, aż w końcu stanął przed pustą ścianą.

- Nie rozumiem. Tu powinno być przejście – powiedział skonsternowany.

- Znam już tą sztuczkę – mruknęłam i przyłożyłam dłoń do ściany, pękła tym razem tworząc nam półokrągłe drzwi, a nie rozsypując się całkowicie w proch.

- Nie przestajesz mnie dziś zaskakiwać – oświadczył pełen podziwu i chciał wciągnąć mnie w przejście. Ja jednak stałam jak wryta, nie mogąc się przemóc by tam wejść.

- Jesteś pewien, że to, to? Wygląda jak czarna dziura, a nie przejście – patrząc przed siebie widziałam czarny jak noc wir, który wcale nie zachęcał, wręcz przeciwnie. Wiało z niego potwornym chłodem i jednym słowem był przerażający.

- A czego się spodziewałaś?

     Jednak nie było czasu na zastanawianie się, bo usłyszeliśmy zbliżające się głosy. Bardzo wiele głosów i żaden z nich nie brzmiał radośnie. Obejrzałam się przez ramię i zobaczyłam wyłaniającego się zza zakrętu Artura, z tym swoim wrednym uśmieszkiem na ustach.

     Widząc go, aż się we mnie zagotowało, choć nie dokładnie wiedziałam dlaczego. Znów zaczęłam żałować, że go nie zabiłam. Czując kolejny przypływ mocy, odwróciłam się w ich stronę i z zaciętą miną wykonałam jakiś ruch ręką, zupełnie jakbym odganiała natrętną muchę, a sufit i ściany runęły odgradzając im drogę do nas. A sądząc po hałasie chyba runęły nie tylko te mury, ale znacznie więcej, jak w domino. Coś dziś strasznie lubiłam im demolować to podziemie. Zresztą przyda im się gruntowny remont.

     Jednak to mi nie wystarczało. Miałam ochotę zakończyć to raz na zawsze. Zrobiłam nawet krok do przodu w ich stronę, jednak Wiktor złapał mnie za ramię, a moje mordercze zapały od razu odeszły.

- Złap mnie za rękę i pod żadnym pozorem nie puszczaj. Wynosimy się stąd – powiedział stanowczo, a ja nie zamierzałam protestować.

     Wciągnął mnie w przerażający wir. Nie rozumiałam jednak, dlaczego mam trzymać się blisko niego. Kiedy tylko weszliśmy do środka, usłyszałam dźwięk uderzających o siebie kamieni. Obejrzałam się przez ramię. Wejście odbudowywało się i po chwili znikło pozostawiając nas na łaskę ciemności.

     Wiktor nie przerwanie ciągnął mnie naprzód, nie miałam pojęcia skąd on wie dokąd iść, skoro niczego nie widział. Ale zrozumiałam, dlaczego miałam go nie puszczać. Nagle poczułam się obserwowana, a zaraz po tym, dotknęły mnie czyjeś dłonie. Śliskie, lepkie, potwornie zimne i próbujące odciągnąć mnie od Wiktora. Krzyknęłam przerażona, ale mój głos został pożarty przez ciemność. Nie słyszałam nawet własnego oddechu. Wiktor ścisnął moją dłoń mocniej i jeszcze bardziej przyśpieszył kroku, tak że prawie biegliśmy, ocierając się o setki cudzych, oślizgłych, dotykających, poszturchujących i próbujący pochwycić nas, dłoni.

     Nagle przed nami pojawiło się przysłowiowe światełko na końcu tunelu. Odetchnęłam z ulgą mając nadzieję, że to już wyjście. Jednak mocny uścisk dłoni Wiktora przypominał mi, że nie mogę zwalniać, zwłaszcza teraz kiedy byliśmy już tak blisko, a ręce stawały się jeszcze bardziej natarczywe.

     W pewnej chwili, jedna z nich pochwyciła mnie i pociągnęła mocno w tył. Jęknęłam i zachwiałam się prawie upadając. Poczułam na sobie jeszcze więcej dłoni, cuchnących oddechów, spojrzeń, słyszałam złowrogie szepty. Wydawało mi się, że chcą rozszarpać mnie na strzępy. Wciąż jednak uparcie trzymałam dłoń Wiktora, byłam pewna, że w tej chwili przeklina pod nosem. I wtedy usłyszałam w swojej głowie głos. Nakazywał mi zamknąć oczy. Posłuchałam go. A gdy tylko to zrobiłam, uderzyła we mnie ogromna jasność, tak że musiałam zacisnąć powieki jeszcze mocniej. Ale wtedy ona znikła i poczułam na tali znajome ręce, Wiktor obejmował mnie i znów prowadził przed siebie. Nie odważyłam się jednak otworzyć oczu, póki twarzy nie oświetliły mi promienie słoneczne. A gdy to zrobiłam, znajdowaliśmy się już na ogromnej polanie za naszym drewnianym domkiem. Oboje padliśmy na trawę zmęczeni.

- Co to było? – spytałam ciężko oddychając i próbując wtłoczyć jak najwięcej tlenu do płuc. Wciąż czułam na sobie te paskudne dłonie, aż ciarki przebiegły mi po plecach.

- Czyściec – odpowiedział. Zdążył już dojść do siebie, a ja nadal nie mogłam opanować drżenia rąk. Dodatkowo jego słowa wcale mi nie pomogły. Spojrzałam na niego z niedowierzaniem. – Żeby przejść ze świata umarłych, do świata żywych musisz przejść przez czyściec. A kto się tam zgubi, zostaje – przerwał na chwilę, jakby zastanawiając się, czy aby na pewno powinien to powiedzieć – pożarty.

     Wpatrywałam się w niego w osłupieniu. Ale jak to, pożarty?! Czyli że o mały włos nie zostałam karmą dla dusz? No pięknie.

- Teraz pozwolisz, że ja zapytam. Co to było tam na dole? – o nie, zdenerwował się.

- Ale o co ci chodzi? Konkretnie?

- Jagoda. Ty nie potrafisz używać mocy od tak, a właśnie rozwaliłaś z połowę podziemia i na dodatek chciałaś ich tam wszystkich wymordować – spojrzał na mnie twardo, podkreślając dobitnie ostatnie słowa.

- Przecież ja wcale tego nie chciałam, nie wiem co się stało – wzruszyłam ramionami. – Po prostu czułam, że muszę – chyba nie poprawiałam swojej sytuacji, zwłaszcza że wcale nie brzmiałam jakbym czegokolwiek żałowała. A przecież naprawdę tego nie chciałam.

- Czułaś, że musisz? – powtórzył. Chyba był w jeszcze większym szoku niż ja.

- Przecież ja nigdy bym czegoś takiego nie zrobiła – poprawiłam się, zaraz przybierając nieco bardziej przepraszający ton. – Umyślnie – dodałam. Wiktor westchnął ciężko, próbując przetrawić to co mu powiedziałam, ale w końcu przytulił mnie.

- Wiem i dlatego nie mogę zrozumieć co się z tobą tam stało.

- Nie wiem – w oczach stanęły mi łzy.

- No dobrze, zostawmy już ten temat.

- Wiktor – uniosłam głowę do góry i spojrzałam mu w oczy. – Gdzie byłeś? – mięśnie mu się napięły, a serce przyśpieszyło. Wyraźnie spodziewał się tego pytania, miał jednak nadzieję, że go nie zadam, ale musiałam wiedzieć co się z nim stało.

- Byłem na górze – odpowiedział wymijająco, po krótkim milczeniu.

- To znaczy? – nie zrozumiałam co dokładnie ma na myśli. Westchnął i spojrzał wymownie na niebo. No tak. – Wciąż nie rozumiem, dlaczego? – zmarszczyłam nos, jak zawsze gdy intensywnie nad czymś rozmyślałam. Czyli niezbyt często.

- A ja nie rozumiem, jak mogłaś dać złapać się Arturowi – powiedział oskarżająco i założył ręce. Podniosłam się z ziemi i zrobiłam to samo.

- Hej. Nie zbaczaj z tematu – wbiłam mu palec w pierś, pochylając się nad nim, więc też wstał. Zanim sama się pogrążę, muszę najpierw usłyszeć jego wymówkę i lepiej żeby była naprawdę dobra. – Oczekuję wyjaśnień.

- Zostałem wezwany – powiedział krótko. No on chyba nie myśli, że to mnie zadowoli.

- Wezwany? Po co? Żeby złożyć raport? – prychnęłam. Jakoś mi się to nie podobało.

- Coś w tym stylu. Musiałem załatwić kilka spraw.

- Zdajesz sobie sprawę jak to brzmi? – spojrzałam na niego powątpiewająco, wzruszył tylko ramionami. – Załatwiłeś je chociaż?

- Nie tak jakbym chciał – powiedział wyraźnie przybity i spuścił wzrok.

- Ale wciąż nie rozumiem, dlaczego nie było cię tak długo – byłam mocno skołowana tym wszystkim. Przecież w tej sytuacji, on nigdy nie zostawiłby mnie samą.

- Tam czas płynie inaczej, znacznie wolniej. Tu mija dzień, a tam godzina.

     Spojrzał na mnie i widziałam, że cierpi, że obwinia się za to wszystko i nie może sobie wybaczyć. Zupełnie niepotrzebnie. To była moja wina, gdybym tylko wcześniej się zorientowała…

- Jagoda, gdybym tylko wiedział, że dojdzie do tego nigdy bym cię nie zostawił – przerwałam mu kładąc dłoń na jego policzku. Uśmiechnęłam się delikatnie i pocałowałam go.

- To nie twoja wina. Sama się o to prosiłam. Teoretycznie.

- Jagoda – położył dłoń na mojej, żebym nie zabrała jej, choć wcale nie miałam zamiaru. – Jak Artur dotarł do ciebie?

- Wolałabym to jednak przemilczeć – powiedziałam speszona.

     Przecież nie mogłam mu się przyznać, że Artur podszył się pod niego, a ja go nie rozpoznałam. I na dodatek się do mnie dobierał. Gdy tylko o tym pomyślałam, Wiktor zachłysnął się powietrzem, a ja przeklęłam w myślach. Jestem idiotką. Muszę nauczyć się jakoś kontrolować to. Spojrzałam na niego najbardziej niewinnym i przepraszającym spojrzeniem jakim tylko potrafiłam.

- Dobierał się do ciebie? – wypalił w końcu. – Zabiję go.

- Naprawdę, to jest dla ciebie najważniejsze? – spojrzałam na niego sceptycznie. Nie tego się spodziewałam. Wiktor uspokoił swoje mordercze zapędy i dla odmiany zaśmiał się. No tego to już w ogóle nie rozumiałam.

- Jagoda. Oboje zrobiliśmy coś, powiedzmy głupiego – odgarnął kosmyk włosów z mojej twarzy i uśmiechnął się anielsko, jak tylko on potrafił. - Uznajmy, że jesteśmy kwita, co?

- Jestem za – pocałowałam go. Tak bardzo mi tego brakowało.

     Ale w tym samym momencie, ziemią wstrząsnął dreszcz, bardzo potężny, a po chwili usłyszeliśmy hałas, jakby co najmniej ziemia rozdzierała się na pół. I chyba właśnie to robiła. Na drugim końcu polany, przy samej krawędzi drzew utworzyła się szczelina, z której jakby zaczęła wypełzać czarna mgła, a z niej zaczęły formować się postacie.

- To jeszcze nie koniec – Wiktor ścisnął moją dłoń i spojrzał na mnie. – Właśnie rozpętaliśmy wojnę.